Od XVII wieku był elementem założeń pałacowych i dworskich. Można powiedzieć, że razem z istniejącą architekturą tworzył jedną całość. W niedługim czasie styl rozprzestrzenił się nie tylko we Francji, lecz także poza jej granicami.

Główną cechą ogrodów tych jest regularny układ kompozycji, charakteryzujący się osiowością i symetrią dwuboczną. Na pierwszym planie ogrodu francuskiego są partery roślinne tworzone najczęściej w bukszpanowym obramieniu, wypełnione bylinami ziołami lub warzywami z elementem centralnym w postaci rzeźby lub fontanny. Odgraniczenie żywopłotów od rabat piaskiem lub żwirem zapobiega przerastaniu roślin oraz podnosi walory estetyczne.

Na drugim planie znajdują się gabinety, czyli wnętrza otoczone szpalerami drzew (boskietami). Miejsca te służą spotkaniom czy kontemplacji, wyposażone są w ławki i elementy ozdobne jak rzeźby czy fontanny. Każdy z nich jest inny pod względem doboru gatunkowego czy formy roślin. Ciekawostką są gabinety ukryte, do których nie prowadzi żadna ścieżka, dostęp jest utrudniony.

Aleje oraz ścieżki prowadzone są osiowo. Wzdłuż alei sadzone są szpalery drzew; rozróżniamy aleje otwarte i zamknięte – gdy korony szpalerów łączą się ze sobą. Aleje ogrodu francuskiego biegną prostymi liniami, skręcają pod kątem prostym lub łukiem. Charakterystyczne są ścieżki zbiegające się w formie „gęsiej stopki”.

Najczęściej spotykane budowle w ogrodach francuskich to: schody reprezentacyjne i symetryczne lokalizowane na osi kompozycji, mury tarasowe, groty, trejaże czy portki robione jako wejścia do sal ogrodowych, oranżerie występujące jako samodzielne obiekty lub połączone z budynkiem mieszkalnym, służące do przechowywania roślin egzotycznych w czasie zimy oraz do odpoczynku w sezonie letnim.

Dobór gatunkowy ogrodów francuskich bazuje na roślinach dających łatwo się formować. Rzeźby roślinne tworzone są z żywotników, cisów lub cyprysików. Do tworzenia szpalerów dobrze nadają się lipy, graby, klony czy wiązy, w większych ogrodach: topole, jesiony lub kasztanowce.

W ogrodach francuskich dużą wagę przykładano do gry światła i cienia. Efekt ten uzyskiwano poprzez zastosowanie zróżnicowań terenu oraz kolorystyki stawiającej na kontrast. Założenie charakteryzować się musi symetrią, regularnością i uporządkowaniem, przy projektowaniu nie należy zapominać jednak o różnorodności zastosowanych elementów, które nadają indywidualnego charakteru.